diamenty i brylanty

Znalazłam naprawdę fajny blog o bliskiej mi tematyce: www.diamondchand.com. Polecam:)

Złoty wózek cechuje się wbudowanym systemem dźwiękowym i satynowym obiciem wnętrza oraz ceną 6 tys. funtów szterlingów.

Opisywany jako „największa oznaka dziecięcej zamożności” powleczony 24-karatowym złotem wózek, został stworzony przez Grahama Richardsona i Alison Murfet, zajmujących się odnawianiem wózków dziecięcych w Holbeach

Diamenty przemysłowe służą do  sporządzania ciągadeł do wyrobu cienkich drutów oraz do cięcia szkła i obsadzania koronek rdzeniowych świdrów wiertniczych często są wykorzystywane jako materiał szlifierski.  W  w laboratoriach zaczęto pracować nad poprawianiem jakości brylantów synterycznych.  Diamenty przemysłowe mogą być otrzymywane syntetycznie z grafitu. Niektóre z nich są pięć razy wytrzymalsze niż naturalne i przewodzą ciepło o połowę skuteczniej. Jest to ich wielką zaletą, wykorzystywaną do rozpraszania ciepła w urządzeniach elektronicznych oraz telekomunikacyjnych, a także przy produkcji części składowych lasera. Diamentowe szybki zostały wykorzystane przy budowie sondy kosmicznej NASA, wysłanej do badania Wenus.

Gatunek diamentów przemysłowych, używanych jedynie jako materiał szlifierski, nosi nazwę kongo  gdyż wydobywane są w Zairze (dawne Kongo Belgijskie).

4000 lat p.n.e - chińscy rzemieślnicy z kultur Liangzu i Sanxingcun szlifowali bardzo twarde materiały przy użyciu drobnego diamentowego żwiru. Dowodem na to są cztery ceremonialne toporki, których dekorację stanowią duże szafiry. Najmniejszy z toporków nich ma 13 cm długości, największy 22 cm. Trzy z nich pochodzą grobów arystokracji chińskiej kultury Sanxingcun, czwarty zabytek datowany jest na połowę III tysiąclecia p.n.e. Szlifowane były diamentowym proszkiem.

Dziś Eksport diamentów z Antwerpii do Chin wzrósł w ciągu pierwszych trzech miesięcy tego roku o 55 proc. – wynika z danych Światowego Centrum Diamentów w Antwerpii, do których dotarł Wall Street Journal. Wartość eksportu wyniosła 737 mln dolarów.

    • Dobra przewodność cieplna: 2000W/(m*K) wynikającą z efektywnego przewodnictwa fononowego
    • Jest izolatorem, z wyjątkiem diamentu niebieskiego, który jest półprzewodnikiem
    • Jest trudno topliwy i odporny na działanie kwasów i zasad
    • Może zawierać wrostki innych minerałów
Tworzy zazwyczaj niewielkie kryształy przyjmujące postać ośmiościanu, rzadziej sześcianu. Duża część kryształów ma zaokrąglone kształty oraz wykazuje zbliźniaczenia. W przyrodzie stanowi jedną z pięciu, obok grafitu, fulerenów, nanopianki i nanorurek, odmian alotropowych węgla.
Jest kruchy (rozpryskuje się pod wpływem uderzenia), przezroczysty; zwykle zawiera śladowe ilości azotu, glinu, boru, manganu, krzemu, magnezu, chromu.
Są w nim spotykane różne wrostki mineralne reprezentowane przez: oliwin, granat, pirop, pirotyn, ilmenit, rutyl, grafit, diopsyd, spinel oraz wcześniej wykrystalizowane diamenty. Rodzaj tych inkluzji pozwala na precyzyjne określenie miejsca pochodzenia danego kamienia. Minerał bardzo rzadki.

Ze względu na cechy zewnętrzne wyróżnia się kilka typów diamentów:

    • bort – występuje w postaci nieregularnych zrostów ziarnistych, drobnokrystalicznych skupień,
    • ballas – promieniste skupienia kryształów diamentu,
    • Lonsdaleit – polimorficzna odmiana diamentu o dużej gęstości atomowej,
    • Karbonado – zwany też czarnym diamentem, występuje w postaci drobnoziarnistych, porowatych skupień zabarwionych na czarno, szaro lub ciemnozielono, o różnej wielkości (aż do wielkości jaja), przypominające z wyglądu koks – spotykane przede wszystkim w Brazylii.
Diamenty naturalne monokrystaliczne klasyfikuje się na cztery grupy:

    • Typ Ia – Stanowi 98% całkowitego wydobycia. Zawiera znaczne ilości azotu (około 1%) stanowiącego zanieczyszczenie. Silnie absorbują ultrafiolet, są optycznie przezroczyste dla fal o długości ponad 320 nm, przewodnictwo cieplne 900 W/(m·K), rezystywność elektryczna >1016Ω cm
    • Typ Ib – Stanowi 1% całkowitego wydobycia. Zawiera do 0,2% azotu równomiernie rozproszonego w objętości kryształu. Własności optyczne, cieplne i elektryczne jak typ Ia. Do tej grupy należą prawie wszystkie diamenty syntetyczne.
    • Typ IIa – Prawie nie zawiera azotu. Rzadko występuje w przyrodzie. Przewodnictwo cieplne 2600 W/(m*K), rezystywność elektryczna >1016Ω cm
    • Typ IIb – Zawiera domieszkę boru. Błękitna barwa, rezystywność elektryczna >10-1000 Ω cm, są półprzewodnikami typu p
Występowanie [edytuj]

Rozróżnia się dwa rodzaje występowania diamentów:

    • złoża pierwotne, znajdujące się w miejscu gdzie powstały
        • złoża kimberlitowe – mają wielkie znaczenie przemysłowo-gospodarcze (np. płd. Afryka, niektóre złoża w Brazylii).
        • złoża perydotytowe – rzadko spotykane, mają małe znaczenie gospodarcze (np. w Sajanach).
    • złoża wtórne – okruchowe, przeniesione w inne okolice
        • złoża eluwialne – tworzą się przy podchodzeniu ku powierzchni utworów diamentonośnych na skutek ich wietrzenia i odłączenia się części lekkich i i rozpuszczalnych (np. Indie, Brazylia).
        • złoża deluwialne – są produktem obsunięcia się materiału diamentonośnego posegregowanego dzięki różnicy ciężarów właściwych składników (spotykane w Indiach i Brazylii).
        • aluwialne złoża diamentonośne –występują w łożyskach i tarasach rzek współczesnych i dawnych (np. Borneo, pd Afryka, Birma, Kongo, Brazylia).
        • złoża okruchowe pochodzenia morskiego – spotykane na brzegach mórz i tarasach morskich w postaci wąskich pasów równoległych do wybrzeża (np. Afryka płd-zach).
        • złoża lodowcowe – znane ze zlepieńców lodowcowych Brazylii i dorzecza Oranje.
        • złoża pochodzenia eolicznego – znane jedynie z pustyni Namib
        • złoża mieszane – złoża Konga i Gujany Brytyjskiej (złoża odkryte w 1887 nad rzekami. Diamenty dorównują brazylijskim. Na 1 m³ przypada ok. 2 karaty diamentów).
Złoża wtórne były znane wcześniej i mają większe znaczenie pod względem wydobytych i wydobywanych dotąd diamentów.

Diamenty występują również w meteorytach w postaci wysokociśnieniowej odmiany heksagonalnej zwanej lonsdaleitem.

Miejsca występowania:

    • Indie – złoża wtórne, znane na wiele wieków p.n.e. i będące jedynym źródłem diamentów do początku XVIII wieku. Obszar diamentonośny ciągnie się na Półwyspie Hindustańskim w dolinach rzek: Penner, Kistnach, Gadavary. Średnia wielkość diamentów wynosi 0,6 karata. Są w najwyższym gatunku pod względem czystości, połysku, przezroczystości. Wydobycie bardzo prymitywne. Złoża prawie wyczerpane.
    • Rosja (w Jakucji (Trubka Udacznaja), Ural, Płw. Kola),
    • Australia – nad rzekami Gwadir i Darling. Diamenty małe o dużej odporności, mniejszej łupliwości i silnym połysku.
    • Republika Południowej Afryki – dorzecze Oranje, Vaal – znane od 1867 r. W 1870 r. odkryto wielkie złoża pierwotne typu kimberlitowego około Kimberley. Tu w kopalniach znaleziono największe i najbardziej znane diamenty: Cullinan, Excelsior, Petz, Wiktoria, Juliusz Man. W 1927 r. wydobyto tam 4 708 038 karatów, a ze złóż pierwotnych 2 138 407 karatów diamentów.
    • Demokratyczna Republika Konga – złoża przeważnie okruchowe, diamenty mają głównie znaczenie przemysłowe; wydajność wynosi 2-3 karatów na 1 m³ skały. Dostarczają ok. 65% produkcji światowej.
    • Brazylia – Minas Gerais, Mato Grosso, Parana, – eksploatację złóż zaczęto w 1721 r. Złoża aluwialne (przy zboczach i tarasach rzek). Zawartość diamentów wynosi przeciętnie 0,5-1 karata na 1 m³ skały. Występuje duża ilość diamentów czarnych (karbonado). Diamentom brazylijskim towarzyszą różne minerały szlachetne i półszlachetne.
    • Botswana – Orapa,
    • Namibia,
    • Senegal,
    • Kanada,
    • USA – złoża nie mają większego znaczenia przemysłowego,
    • Angola.