Szlif brylantowy

Szlif brylantowy - najbardziej znany rodzaj szlifu jubilerskiego stosowanego dla diamentu, wynaleziony w XVII wieku, który wyparł dotychczas stosowany do obróbki diamentów szlif rozetowy.

Szlif brylantowy uznawany jest za szczyt osiągnięć mistrzów jubilerstwa.

Pełny, klasyczny szlif brylantowy zawiera nie mniej niż 58 faset: 33 w koronie i 25 w podstawie, a kamień szlifowany w ten sposób, widziany w planie, jest okrągły.

Szlif brylantowy stosuje się do obróbki diamentów i innych przezroczystych kamieni.

Historyczne szlify diamentów:

Po raz pierwszy obróbki diamentu w celu zwiększenia efektu optycznego dokonano w XII wieku. Wcześniej znano tylko kamienie surowe, których ostre krawędzie niekiedy szlifowano, a płaskie powierzchnie kryształu polerowano.

1. Taki „szpiczasty kamień” jest pierwszym szlifem diamentu.

2. Około 1400 r. powstał „kamień gruby” (kamień tablicowy) - ośmiokątny kryształ o dużej płaskiej powierzchni (tafli) i mniejszej powierzchni na dolnym szpicu (kolet).

    W tym samym czasie, wskutek odłupywania lub zeszlifowania dwóch wierzchołków ośmiościanu powstał „cienki kamień”.

3. Od końca XV wieku dzięki zastosowaniu tarczy szlifierskiej możliwe było ulepszanie techniki szlifu fasetkowego . Tworzy się coraz więcej dodatkowych fasetek (aby zwiększyć efekty optyczne kamienia). Cztery boczne krawędzie górnej i dolnej części zostają oszlifowane do postaci fasetek. Łącznie z dolnym szpicem kamień ten, zwany „pojedyncze dobro” ma 18 fasetek.

4. Ponad bocznymi krawędziami tworzy się dalsze fasetki. Powstaje „podwójne dobro” o 34 powierzchniach i zaokrąglonym zarysie (rondyście). Szlif ten powstał z inicjatywy francuskiego kardynała Mazarina (około 1650 r.) – stąd nazwa „szlif Mazarina”.

5. Pod koniec XVII wieku szlifierz Vicenzio Peruzzi opracował szlif diamentowy o 58 powierzchniach. Fasetki są nieco nieregularne, zarys (rondysta) nie był jeszcze idealnie okrągły. Szlif ten zwany jest „potrójne dobro” lub „szlif Peruzziego” i przypominał już szlif brylantowy.

6. W XIX wieku opracowano „szlif brylantowy starszy”.

7. Doskonałość osiągnął diament dopiero dzięki współczesnemu szlifowi brylantowemu. Szlif brylantowy opracowano około 1910 r. na podstawie dziewiętnastowiecznego „szlifu starszego”.

Cechy szlifu brylantowego:

    okrągła rondysta

    co najmniej 32 fasetki i tafla w górnej części

    co najmniej 24 fasetki i niekiedy kolet tzn. spłaszczony szpic w dolnej części.

Określenie „brylant” bez dodatków odnosi się w sposób właściwy tylko do okrągłego diamentu o szlifie brylantowym.

Wszystkie pozostałe rodzaje szlifu należy określać, używając ich dokładnych nazw. Jednak w handlu i w języku potocznym mianem brylantów określa się zwykle wszystkie szlifowane diamenty.

Dzisiaj stosowanych jest wiele modeli nowoczesnego szlifu brylantowego, opracowanych na podstawie praktyki i obliczeń.

Najbardziej znane są następujące szlify:

    szlif Tolkowskiego (1919 r.),

    szlif „idealny” (1926 r.),

    szlif właściwy „praktyczny” (1949 r.),

    szlif Parkera (1951 r.),

    szlif standardowy skandynawski (1968 r.),

    szlify wielofasetkowe:

        szlif King (1941 r.) – 86 fasetek,

        szlif Magna (1949 r.) – 102 fasetki,

        szlif Highlight (1963 r.) – 74 fasetki,

        szlif Princess (1965 r.) – 146 fasetek,

        szlif Radiant (1980 r.) – 70 fasetek